IK DOE HET ALLEMAAL NIET 

"ZOALS HET HEURT"

 

 

Hoi! Mijn naam is Daphne,

 

Ik leef een leven wat anders is dan bij “de meeste mensen”. Ik heb geen 9 tot 5 baan, ik heb een hoop verschillende dingen uitgeprobeerd. Ik koos een pad, een zijspoor, een ander pad, nog een zijspoor, koos iets totaal anders en week ook daar weer vanaf. Van wannabe-kunstenares naar receptioniste naar tv-redacteur naar presentatrice/tourguide naar barista naar fotografe. Ik wist het gewoon echt niet, maar je kan concluderen dat ik aardig nieuwsgierig ingesteld ben.

​

Deze loopbaan is niet "zoals het heurt" en men vond daar wat van. En ik trok me dat aan.

 

Daarnaast, kreeg ik van jongs af aan, van onder andere mijn oma, alsmaar het gevoel dat ik “niet goed genoeg” was. Was ik ergens enthousiast over, “doe niet zo gek!”, was ik in haar ogen te dun, “eet je wel genoeg meissie? Hier, neem dit nog maar”, was ik in haar ogen te mollig, “nou laat dat broodje maar staan, het is wel genoeg zo hè”. Was ik naar de kapper geweest, “tsja, apart wel”. And so on.

 

Ik ben vroeger heel vaak over m’n eigen grenzen heen gegaan. Of ja, ik wist eigenlijk niet zo goed waar die grenzen lagen, en wilde vooral altijd het lieve, brave meisje zijn. Ik durfde echt nergens mijn oprechte, eerlijke mening te geven. Ik hield m’n mond wel. Door al genoeg lastige “omstandigheden” en onrust in mijn familie werd ik een conflict-vermijder en pleaser tot the max.   

 

​

DECEMBER 2015

 

Vlak voor de kerst in 2015 verloor ik geheel onverwacht mijn lieve papa. Hij was dirigent en was net klaar met het dirigeren van een mooi kerstconcert, en maakte zich op om naar huis te komen. Hij zakte in elkaar, en dat was het. Drie hersenbloedingen achter elkaar, zo bleek later. Geen ziektebeeld, geen aanleiding, geen alarmbellen.

 

De donkerste periode uit mijn leven volgde. Ongeloof, woede, intens verdriet en gemis. Bij mij kwam het keiharde besef: m’n vader wilde nog allemaal dingen doen. Ooit. “Ja, dat komt láter wel”, na zijn pensioen. Maar hij kan al die dingen niet meer doen. Ooit werd nooit. 

​

Ik wist niet hoe ik ermee om moest gaan. Ik viel kilo's af, sloot mezelf op, maar ging ook veel feesten. Afleiding, verdoving, noem het maar. Ik liep compleet vast.

​

Op een gegeven moment kwam ik tot de realisatie dat ik hulp nodig had. Ik ben naar een coach gegaan. Wat zó ongelofelijk waardevol was en waar ik zo dankbaar voor ben. Zij heeft mij weer laten inzien dat ik dit leven nog wél heb, en dat ik er weer wat van kan maken.

​

En dan het cliché. Clichés zijn clichés omdat ze zo godsgruwelijk vaak waar zijn, anders worden het nooit clichés. Ik was met mijn neus op het feit gedrukt dat het leven zomaar voorbij kon zijn. Dus toen ging ik nadenken. Wat wil ik allemaal nog doen? Wat wil ik beleven? En daar ben ik aan gaan werken.

​

Ik zie om me heen zoveel mensen die hun eigen leven niet invullen op de manier waarop ze dat zelf willen (en dat deed ik zelf dus ook jarenlang). Aan verwachtingen van anderen willen voldoen. En maar druk-druk-druk zijn. Zichzelf voorbijrazen. Geen tijd meer voor zichzelf hebben. Alleen maar bezig zijn met dingen/situaties in de toekomst.

​

Die belangrijke deadline die gehaald moet worden. De vroegboekkorting voor de vakantie van volgend jaar. De werkweek maar als een hinderlijke onderbreking van het weekend zien. Óóit, op een dag, wel te gaan werken aan die ene droom/wens die ze hebben, maar ja, het is nu niet het “juiste” moment.  

(SPOILER ALERT: dat juiste moment komt nooit)

​

Klinkt misschien een beetje zwaar en belerend, maar zo bedoel ik het absoluut niet. Het is absoluut goed om bezig te zijn met dromen en doelen (die van jou zijn, niet van iemand anders) in de toekomst, maar we vergeten allemaal massaal om stil te staan en te genieten van dit moment. 

​

Het is eigenlijk zo apart, vaak pas wanneer mensen/naasten ziek worden, geconfronteerd zijn met de kwetsbaarheid van het leven, of iets anders verschrikkelijks hebben meegemaakt waardoor hun wereld op te kop is komen te staan, dán gaan ze ineens de dingen doen die ze graag willen doen. Natuurlijk ook best logisch, want “normaal” neem je gewoon voor lief dat je morgen heus wel weer wakker wordt.

​

Ondanks (of dankzij?) de moeilijke en nare dingen leef ik nu zoveel mogelijk vanuit positiviteit en dankbaarheid. Ik heb mezelf getraind om meer te kijken naar wat er WEL is in plaats van wat er niet is. Daarbij wil ik wel zeggen, ik ben niet van het mantra “good vibes only”. Want het leven is niet maakbaar, maar wél stuurbaar. Er zullen altijd dingen op je pad komen die vervelend, naar, lastig of stom zijn. Maar jij hebt wel de touwtjes in handen in jouw eigen leven, en hoe je er dus mee om gaat. Dat je niet een “slachtoffer” bent van het leven, maar iemand die het leven ten volste beleefd, met alles wat daarbij hoort. Een leven vol lessen leren, en die lessen houden nooit op.

 

 

"HAD IK MAAR..."

 

Uit onderzoek van de Australische palliatieve verpleegkundige Bonnie Ware is gebleken dat dit de top 5 is waar mensen op hun sterfbed spijt van hebben:

1.    had ik maar mijn leven op mijn eigen manier geleid,

       niet het leven wat anderen van me verwachtten of wilden;

2.    had ik maar niet zo veel gewerkt;

3.    had ik maar mijn gevoelens vaker getoond;

4.    had ik mijn vrienden maar meer gekoesterd;

5.    had ik mezelf maar meer toegestaan om gelukkig te zijn.

 

Dus. Die hardnekkige "had ik maar’s. Mijn mening is dat het heel goed is om regelmatig stil te staan en na te denken over onze sterfelijkheid. Dan ga je juist meer uit liefde leven. Liefde voor het leven, en liefde voor jezelf. Om écht eerlijk te leren zijn naar jezelf:

​

Wat wil IK? Waar word IK blij van? En hoe kan ik dit meer ruimte geven in mijn leven?

​

En hieruit volgt ook mijn missie...

​

​

MIJN MISSIE:

 

Jou dichter bij jezelf te brengen, zodat je kunt zijn wie je echt bent. Ongeacht wat "men" daarvan vindt. Jezelf op #1 durven gaan zetten, zonder egoïstisch te zijn. 

​

Je gaat dood. DUS LEEF.

​

Als je gaat doen waar je blij van wordt en echt voor jezelf leert kiezen, is juist het mínst egoïstische wat je kan doen. Je doet er jezelf én anderen juist een gunst mee.

​

Feit is dat jij de enige bent waarmee je gegarandeerd de rest van je leven door één deur gaat, dan kan je het maar beter een beetje fijn hebben met jezelf. Jij bent de enige die deze regie kan pakken. Er is niemand die dat voor je gaat doen.

​

Als je liever voor jezelf gaat zijn, word je automatisch ook een leuker mens voor je omgeving. Het is in het vliegtuig niet voor niks dat je het zuurstofkapje éérst over je eigen bakkes moet doen, voordat je anderen helpt. Dit geldt in het dagelijks leven net zo. 

​

Durf te onderzoeken en te proberen. Heb de moed om JA te zeggen tegen jezelf. Ik zie het leven als een grote ontdekkingsreis. Je ontdekt steeds en steeds meer wat je wel en niet leuk vindt en wat er wel/niet bij je past.

​

Inmiddels heb ik dus van mijn eigen lessen mijn beroep gemaakt. Ik denk dat iedereen stiekem heel goed weet wat ze nodig hebben (ja, ook jij), maar kunnen er om uiteenlopende redenen nog niet altijd bij. Waar die lastige kwesties of weerstand ook zitten, je hoeft het niet alleen uit te zoeken. Ik loop, letterlijk en figuurlijk, graag een stukje met je mee. 

​

Ik heb het niet zo met regeltjes & protocollen. Ik doe gewoon waar ik goed in ben. Dat is naar je luisteren, je spiegelen, met je in gesprek gaan.

​

Kies voor mij als coach als je iemand zoekt die open naar je luistert met oprechte aandacht, energie, directheid, en af en toe een vleugje humor.

​

Ontdek. Voel. Wees nieuwsgierig. Geniet. LEEF het leven. In alle facetten.  

​

​En onthoud…

​

JIJ bent de dirigent van jouw eigen stuk.

​

 

 

Liefs, Daphne

​

​

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

​

​

Klik HIER voor meer informatie over de verschillende coachingstrajecten

 

Klik HIER om contact met mij op te nemen 

​

​